Etappe 11 Overloon - Venray

Zaterdag 11 maart 2023
 

Wat is het de afgelopen week toch slecht weer geweest, regen, sneeuw, wind en winterse buien. Maar vandaag schijnt de zon volop als ik de gordijnen open maak. Het belooft een prachtige dag te worden en ik heb dan ook weer zin om lekker te gaan wandelen vandaag.

Helaas heeft Ewald door ziekte af moeten zeggen, maar gelukkig zijn er toch een aantal gegadigde die met me mee wandelen.

Om 9.30 tref ik mijn nicht Sandra, vriendin Jeanette en mijn oud-collega’s Vivian, Petra en Cees in Overloon.

We maken een selfie bij de kerk in Overloon en lopen even naar het oorlogsmonument wat daar op het plein staat. Drie mensfiguren dansen op een wereldbol die gemonteerd is op een groot V-teken (vrijheid en victory). 
Er staan een aantal namen op de steen die erbij ligt. Jeanette ziet iemand ertussen staan met de achternaam Bloemen en vraagt zich hardop af of het familie is. Petra hoort de naam en zegt daarop direct dat ze ook familie van Bloemen is. Al snel lijkt het erop dat Petra en Jeanette familie van elkaar zijn. 
 

 

Al keuvelend lopen we achter de kerk door richting de Engelse begraafplaats. Hier staat een klein gebouw, waar ik een kaarsje kan branden. Dit is het eerste kaarsje van vandaag en het 32ste kaarsje van de tocht. 
Op zo’n plek voel je direct de impact van alle graven. De meeste soldaten zijn jong gestorven. Er blijken hier 280 Britten en 1 Nederlander begraven te zijn. We laten de indrukken van de plek en de verhalen die Cees hier verteld op ons inwerken en lopen linksaf het bos in. 

Cees woont al jaren in Overloon en weet hier ontzettend goed de weg. Hij leidt ons over de paden zonder dat we op de knooppuntenbordjes hoeven te kijken waar we heen moeten.

Het is hier en daar wat glibberig en we moeten zelfs over een omgevallen boom klimmen om onze weg te vervolgen, maar we genieten allemaal. De zon schijnt door de bomen en iedereen is druk aan het praten met elkaar.  

Petra en Jeanette zijn er ondertussen achter gekomen dat ze achternichtjes van elkaar zijn en hebben een heleboel te bepraten samen. Ook zijn ze beide opgegroeid in Overloon dus dat geeft ook de nodige gespreksstof. 

We slingeren door het bos en wandelen langs het oorlogsmuseum. In dit bos gingen Roy en ik op zondagochtend met de kinderen nog weleens wandelen. Meestal liepen we dan langs de uitkijktoren, maar vandaag lopen we de andere kant op richting bungalowpark de Vers. Na een poosje steken we de Venrayseweg over en daar maken we even een korte fotostop bij een leuk bankje met de tekst “de andere kant”. Ik dacht dat het te maken had met de provinciegrens, maar het blijkt met de tweede wereldoorlog te maken te hebben. Goed tegenover fout, geallieerd tegenover Duits en leven tegenover dood. 

Samen met Jeanette ga ik hier op de foto.  Net als thuis staat er een muur tussen ons in, maar we kunnen elkaar stiekem toch een beetje in de gaten houden. 
 

Als we weer verder wandelen komen we na korte tijd langs de grenspaal op, hier is dan wel de provinciegrens tussen Noord-Brabant (Land van Cuijk) en Limburg (Land van Kessel).

Voor mijzelf bestaat die grens helemaal niet. Of ik nu in Sambeek (Brabant) of in Venray (Limburg) ben, het is voor mij allemaal hetzelfde. Na 20 jaar in Venray gewerkt te hebben voel ik me daar net zo thuis. Venray is voor mij eigenlijk gewoon nog Brabant (ik hoop niet dat ik hiermee Venrayse lezers beledig 😬, alvast sorry dan). 

We steken iets verderop de Loobeek over. Jeanette en Petra vertellen dat dit ook wel de bloedbeek genoemd wordt omdat er in de oorlog zoveel soldaten door mijnen gesneuveld zijn bij die beek, waardoor het water helemaal rood kleurde van het bloed. 

Ik leer vandaag ontzettend veel van mijn gasten tijdens de wandeling. Leuk dat zij zoveel van deze streek afweten en dit onderweg allemaal delen. Zo wordt ik telkens weer wat wijzer en leer ik de directe omgeving op meerdere vlakken weer beter kennen. 

Na een poosje komen we langs de oude vuilnisbelt van Venray aan het Venraysbroek. Cees fietste hier vroeger vaak langs als hij naar het werk ging aan de Helfrichstraat. Hij kent hier echt elk paadje en straatje en weet ook ontzettend veel te vertellen over alles wat we onderweg zien. Sandra merkt op een gegeven moment op dat hij wel historicus had kunnen zijn en ik vind ook dat hij dat is, niet beroepsmatig, maar gewoon van nature. 

We steken de Beekweg over en komen via de Hiept uit op de Merseloseweg in Venray. Dit is voor mij bekend terrein, hier weet ik de weg wel.

We kronkelen wat door de woonwijk en komen bij de Boulesdrome (overdekte jeu de boule) uit. Op deze plek maak ik even een foto, want hier hadden we altijd koffiepauze met de Singelloop, een hardloop- en wandelevenement wat door mijn oud-collega Brendan werd georganiseerd en waar ik namens Buitenlust altijd samen met cliënten meeliep. 

Iets verderop komen we uit bij Vlakwater. Hier heb ik in een hele poos Nordic Walking lessen gegeven aan de cliënten van de praktijk die toen nog aan de Helfrichstraat zat. Ook in het Odapark wat er tegenover ligt, liepen we dan vaak een rondje.

We lopen door het Odapark en kijken hier en daar naar de “schurende” kunstwerken die er staan. Hier in het park steek ik mijn 33ste kaarsje aan. 

Van hieruit gaan we richting de Helfrichstraat. En als we bij de oude praktijk staan ga ik op de foto met met mijn oud-collega’s Vivian, Cees en Petra. We lopen nog een beetje rond, kijken hier en daar door de ramen naar binnen en halen oude herinneringen op. Leuk om hier zo even samen met hen te zijn. 

We zijn bijna in het centrum van Venray, maar maken nog een klein lusje om langs het gebouw te lopen aan de Gouden Leeuw. Hier ben ik in 2000 begonnen als fysiotherapeut bij de praktijk waar ik uiteindelijk 20 jaar heb mogen werken.
Samen met Jan, Cees, Rob en Petra heb ik hier nog een paar maanden gewerkt voordat we in November naar de Helfrichstraat verhuisden. Ik denk terug aan mijn sollicitatiegesprek wat ik voerde hier boven in het kantoortje en vertel aan Vivian hoe dat toen verliep.  Het voelde direct heel goed en ik heb ook geen dag spijt gehad dat ik hun aanbod aangenomen heb. 
Dan wordt het tijd om naar de lunchroom te gaan, maar ik wil graag nog een kaarsje in de kerk branden, dus we lopen nog even op en neer naar de grote kerk. In de Mariakapel branden de dames allemaal een kaarsje, waarbij we ieder onze eigen gedachten laten gaan. 
 

Daarna maken we nog een groepsfoto en dan is het echt tijd om naar Tikkie Anders te gaan voor de lunch, want onze magen rommelen zo onderhand.

De tafel staat gedekt en we zijn er allemaal snel uit wat we willen eten. Als het eten geserveerd wordt bedenk ik me dat ik nog één kaarsje aan moet steken vandaag, anders kom ik straks niet aan de 50. 
Naast mijn bordje brand ik mijn 35ste kaarsje en daarna smullen we van de overheerlijke lunch.

Rond 14.30 is het mooi geweest en sluiten we deze wandeldag af. Het was weer ontzettend gezellig, ik heb met iedereen gezellig bij kunnen kletsen, ben weer op verschillende herinnerplekken geweest en heb veel geleerd onderweg.

Bij het afscheid krijg ik van Cees nog een een klein cadeautje, een boekje met gedichten geschreven door zijn dochter Anke. Met daarin een toepasselijk gedicht “ herinneringen “.

Het was een mooie dag 🥰 
Dank je wel Petra, Cees, Vivian, Jeanette en Sandra.

De volgende wandeling staat gepland op vrijdag 7 april, dan verlaat ik Venray via Buitenlust en wandel ik door Boschhuizen naar Geijsteren.