Etappe 7 Mill - St Anthonis

Een speciale dag vandaag, zaterdag 26 november, de geboortedag van Roy 51 jaar geleden. De etappe gaat deze keer van Mill naar St Anthonis, naar het huis van ouders van Roy. 

Ik sta op met een verdrietig gevoel. Aan de ene kant is het fijn om vandaag weer te kunnen gaan wandelen, maar aan de andere kant is het ook een beladen dag. Er hebben zich ontzettend veel mensen aangemeld om met mij mee te wandelen, dat is hartverwarmend.

Om 9.30 verzamelen we met een gedeelte van de groep bij de kerk in Mill. De afstand vandaag is 16 km en verschillende vrienden en familieleden hebben besloten om de hele tocht mee te wandelen. Samen met Meike, Jente, Jack, Maurice, Mark, Annelies, Jeroen, Monique, Leon, Jet, Cas, Huub en Maria poseer ik bij de kerk voor de eerste foto van vandaag en dan gaan we op pad.

We lopen een paar straatjes door en komen al snel uit bij het kapelletje aan de Hoogstraat in het Acaciahof. Hier steek ik mijn 20ste kaarsje aan. Ook Meike steekt hier een kaarsje aan en samen staan we even stil bij het gemis van papa op deze dag. 

Nadat ook een paar anderen mensen nog een kaarsje aangestoken hebben, verlaten we weer dit mooie parkje en lopen we de hoek om de Domeinenstraat in. Iets verderop is onze tweede stop, het huis van Leon. Hier gaan we even samen op de foto en dan zetten we de pas erin, want we hebben nog een flink eind voor de boeg.

Na wat links en rechtsaf slaan, wandelen we de Frederiksweg in. Hier hebben Leon en Sophie met de kinderen heel wat jaren samen gewoond. Voor mij een plek met heel veel mooie herinneringen. Vooral de feestjes in de zomer als Bente of Lars de verjaardag vierde. De kinderen lagen de hele middag in het zwembad en wij zaten ondertussen gezellig te borrelen op het gras of onder de veranda. Roy was ook altijd helemaal in z'n element op zo'n dag. Samen met de kinderen lekker het water in om iedereen een beetje klieren en te soppen en later met een biertje bij de barbecue gezellig een praatje maken. 

We lopen de straat uit en steken de Bosweg over. Via de parallelweg lopen we naar Bowlingcentrum Erica. Hier ben ik vroeger veel geweest met kinderfeestjes en later ook nog verschillende keren met Roy samen. Zowel met de vriendengroep als met familie uitjes.  

Van hieruit lopen we het bos in. Heel dichtbij het bowlingcentrum lag vroeger het openluchtzwembad Erica. Op de fiets ging ik met vriendinnen van Haps naar St. Hubert/Mill om lekker te gaan zwemmen in de zomermaanden. Als ik terugdenk aan die tijd dan denk ik vooral aan het snoepwinkeltje wat daar was. Voor een gulden kon je heel veel snoepjes kopen. Het allerlekkerste vond ik de mierzoete roze-gele schuimblokken. Nu staat er op die plek een tennishal, ik ken er helemaal niets meer van terug. 

Een klein stukje verderop komen we ook nog langs de camping van Rossums troost. Daar blijken we vroeger ook ooit op de camping gestaan te hebben, maar eerlijk gezegd heb ik alleen maar herinneringen via foto's van die vakantie. 

Omdat de tocht al behoorlijk lang is besluiten we om niet door de bossen te lopen, maar langs de bosrand op. Iedereen heeft de pas er goed in en er wordt druk 'gebuurt" onderweg. Het weer is heel goed en het wandelen gaat prima. Gelukkig weet de voorhoede hoe de route gaat zodat ik zelf niet voorop hoeft te wandelen en ik onderweg de mogelijkheid heb om een praatje te maken met verschillende mensen.

Als we er een kilometer of 8 op hebben zitten arriveren we bij de Wanroijse Bergen. Het is ondertussen bijna 11.30 en dat was ook zo ongeveer de verwachte aankomsttijd.

Buiten bij de ingang staan Sandra en Michel met de hond te wachten. Helaas mag Lexi niet naar binnen, dus zij kunnen niet mee koffie drinken. Binnen zitten Esther, Monique, Heidi, Jeanette, John, Leo, Thea en Jeanneke op ons te wachten. Zij gaan allemaal het tweede deel van de wandeling met mij meelopen. Wat een grote club mensen..... het overspoelt me een beetje. Dankbaar probeer ik in me op te nemen hoe speciaal dit toch is. 

Wij nemen toch even de tijd om te gaan zitten en koffie met appelgebak te nuttigen, dat gaat er ondertussen bij de meesten wel in. Ook steek ik hier mijn 21ste kaarsje op en een extra kaarsje voor Lex, die er vandaag ook eigenlijk bij had moeten zijn. 

Als kind ben ik veel in de Wanroijse Bergen geweest. We speelden uren in de grote speeltuin en zwommen in het meer. Als pap en mam me kwijt waren, dan hoefden ze alleen maar te kijken waar een paar benen boven het water uitstaken, want daar stond ik dan op kop in een handstand.

Ik herinner me hier uit mijn kindertijd vooral de trampolines, dat was toen echt heel speciaal. Je moest telkens lang in de rij, maar dat vond ik niet zo erg, want het was superleuk op de trampoline. Tegenwoordig heeft iedereen er zelf eentje in de achtertuin, maar dat was toen nog niet. Ook denk ik terug aan de pony's, de roeivijver, de houten glijbanen en de familieschommels. 

Later kwam ik hier ook regelmatig met Roy, Meike, Floor en de vriendengroep. Dan ging de koffie en koelbox mee en konden we uren samen genieten van het mooie weer en het gezelschap. De moeders stopten vooral broodjes en frisdrank in de koelbox, maar de vaders wisten altijd wel wat biertjes mee te smokkelen. Zo hebben we heel wat leuke middagen hier door gebracht. 

Om ongeveer 12.15 gaan we ons klaar maken voor vertrek. We moeten de tijd een beetje in de gaten houden, want in St Anthonis wordt op ons gewacht. We lopen nu verder met een groep van 23 personen richting de staatsbossen.

Onderweg komen we nog langs een kapel met iepenhouten kruisbeeld. Ik wist niet dat we deze zouden passeren, maar het is een mooie gelegenheid om nog een kaarsje aan te steken. Het valt alleen niet mee, want de lucifers willen niet meewerken en de gasaansteker weigert ook dienst. Gelukkig heb ik nog een klein doosje met lucifers in de tas en lukt het uiteindelijk toch om vuur te maken.

Na nog een klein stukje over de harde weg gelopen te hebben, steken we de Quayweg over en komen we uit in de bossen. Ik zie hier het bordje Beugense Bossen staan, maar helaas is Marius er vandaag door een blessure niet bij en kan ik hem niet vragen waarom deze bossen zo heten (maar ik verwacht dat ik dat nu nog wel een keer te horen krijg). 

We vervolgen het pad en de zon schijnt heerlijk, het lijkt wel of Roy dit mooie weer voor ons geregeld heeft. Na een poosje is het tijd voor een kleine rustpauze, dus we strijken neer bij een bankje. Ondertussen heb ik mooi de gelegenheid om nog even met een paar mensen op de foto te gaan. 

We lopen verder over de wandelpaden door het heidegebied. Meike vertelt mij dat ze veel herinneringen heeft aan dit gebied. Ze weet nog dat we vroeger vaak op zondag met papa en Floor in het bos gingen wandelen en dat we ook familiefoto's met opa en oma St Anthonis hier hebben gemaakt. Ook de heksenboom (de echte boom) komt ter sprake en het restaurant De Heksenboom, waar we na een wandeling weleens op het terras neerstreken en Floor en Meike dan in het speeltuintje speelden. 

Als laatste lopen we daarom nog met een klein ommetje langs het restaurant op om daar een foto te maken. 

Omdat ik het leuk vind om ook nog een groepsfoto te maken op deze plek, verzamelt iedereen zich hier bij elkaar en gaan we klaar staan om een foto te maken. Juist op dat moment komt een zwager van Jack en Esther aangelopen die fotograaf is. Hij heeft de camera om zijn nek hangen en wil wel van ons allemaal samen een foto maken. 

Na het maken van de groepsfoto (wat nog heel wat voeten in aarden had, maar dat ter zijde) lopen we het allerlaatste stukje van vandaag naar de Peelkant toe. Er blijken een paar fanatiekelingen te zijn die de route van 16 km te kort vinden, dus zij lopen nog met een omweggetje, maar de achterhoede neemt de sluiproute en is uiteindelijk als eerste bij Anny en Marius. 

Marius heeft de kachel al flink opgestookt en de erwtensoep van Anny staat op het fornuis te pruttelen. Nellie, Gerie, en mijn moeder Marian hebben geholpen met de voorbereidingen en staan ons op te wachten. 

Er moet eerst nog een foto van de familie Derks gemaakt worden, omdat ik het ontzettend leuk vind dat zij vandaag ook aanwezig zijn. 

En als laatste verzamelen we ons met de hele groep onder de veranda bij de tafel die Anny daar heeft klaargezet met een foto en kaars van Roy, met daarom heen allemaal waxinelichtjes. 

Anny steekt hier mijn laatste kaarsje van vandaag aan, die met de foto van Roy erop. En aansluitend steken alle mensen die er vandaag bij waren ook een kaarsje aan. We hebben met z'n allen Roy in het licht gezet op deze speciale dag en nemen een moment van stilte om even in gedachte bij hem te zijn. 

Daarna wordt iedereen uitgenodigd om lekker naar binnen te gaan en te genieten van de erwtensoep, broodjes en koffie. Zoals altijd heeft Anny alles prima verzorgd en is er veel te veel eten. Net nadat we de soep op hebben komt Corry ook nog binnen waaien, wat een verrassing.

Tegen 17.00 is het mooi geweest. De meesten gasten zijn vertrokken en ik ben ontzettend moe en wil ook lekker naar huis. Samen met Meike en Jente rijden we naar Sambeek en daar aangekomen plof ik op de bank om er de rest van de avond niet meer vanaf te komen.

Het was een ontzettend mooie, maar intense dag. Zoveel lieve mensen om ons heen, zoveel gesprekken, zoveel herinneringen aan Roy en zoveel liefde en warmte van iedereen die er vandaag bij was. Het was overweldigend. 

Ik wil iedereen bedanken voor zijn of haar betrokkenheid en een speciaal dankwoord uitspreken voor Anny en Marius, omdat jullie zo gastvrij waren om ons allemaal te ontvangen en verwennen.

Er branden nu al 23 kaarsjes, over twee weken ga ik alweer met de volgende etappe verder. Die route gaat van St. Anthonis naar De Rips. 

Tot gauw......