Etappe 9 De Rips - Vredepeel

Vrijdag 13 januari 2023 

Vrijdag de 13de....Als je bijgelovig bent, dan is het een dag die je liever overslaat. 
Dat gevoel heb ik zelf ook, maar dan met een andere reden. Deze dag is niet leuk en wordt niet leuk, deze dag haalt veel verdriet omhoog en geeft een zwaar gevoel. Deze vrijdag de 13de is de dag dat Roy al 5 jaar niet meer bij ons is. 

Ik word wakker en voel me niet heel enthousiast om op te staan. Normaal gesproken vind ik het altijd leuk als ik weet dat ik die dag weer een etappe ga lopen, maar nu zit er echt een zwarte rand aan de wandeling. 
Als ik WhatsApp open zie ik direct heel veel lieve berichtjes van vrienden, familie en kennissen. Ook voor hen blijft 13 januari een datum die nooit meer vergeten wordt. 

Nadat ik rustig opgestart ben en me klaar heb gemaakt, vertrekken Meike en ik richting De Rips. Floor gaat niet met ons mee, zij vind het niet fijn om dit soort dingen te doen en wil graag op haar eigen manier deze dag invulling geven. 

Om 10.45 hebben we afgesproken op de parkeerplaats bij de Viersprong. Mijn ouders, de ouders van Roy, Mark, Annelies en Monique wandelen vandaag mee. Exact om 10.45 maak ik de eerste foto van die dag en daarna vertrekken we. 

We lopen door de bossen van de Stippelberg richting Milheeze. Het is wel een beetje modderig, want het heeft de afgelopen tijd heel veel geregend. Ook gisteren was het een natte dag, maar vandaag hebben we geluk, het is tot nu toe droog. 

Na een klein half uurtje komen we aan bij de plek waar Roy verongelukt is. De meeste zijn hier al vaker geweest, maar voor sommige is het de eerste keer. Anny heeft voor ons allemaal een roosje meegenomen en om de beurt zoeken we allemaal een mooi plekje bij de boom uit om ons roosje neer te zetten.

Op deze plek steek ik natuurlijk ook een kaarsje aan. Het is het 27ste kaarsje van de tocht en ik heb vooraf besloten dat dit ook het enige kaarsje van vandaag zal zijn. Ik besef me op het moment dat ik dit schrijf dat het getal 27 wel heel symbolisch is, Roy en ik zijn namelijk 27 jaar samen geweest. 

Voor deze dag heb ik een speciale kaars meegenomen, eentje met een gedicht erop. Ik lees het hardop voor en geef de kaars ook een mooi plekje bij de boom. Door de wind is het wat lastig om hem aan te steken, maar met wat hulp lukt het uiteindelijk toch. 

Dan staat Mark ineens met een houten ster in zijn hand bij de boom. Hij vertelt dat hij deze heeft gemaakt om aan de boom te kunnen bevestigen. Tot nu toe heeft hij nooit geweten welke boom Roy fataal geworden is en door deze ster hier achter te laten, zal hij de plek nooit meer kunnen vergeten. 

We laten het allemaal nog even op ons inwerken en verlaten dan weer deze plek. Nadat we door de (droge) sloot omhoog geklommen zijn en weer veilig de drukke weg over zijn gestoken, wandelen we het bos weer in. 

Onderweg worden er herinneringen opgehaald aan 13 januari 2018 . Ieder heeft zijn eigen verhaal en emoties en het is mooi dat er ruimte en tijd voor is om het met elkaar te delen. 

Met onze lunchplek in zicht, verandert het weer. Het begint wat te regenen en wordt guur. We stappen flink door en arriveren om 12.15 bij het restaurant. 

Op de lunchkaart staat een broodje pulled pork. Ik besluit direct dat ik dat neem omdat Roy dat ook heel lekker vond. Op zo'n dag als deze hoort dat voor mij er toch een beetje bij. 

Marius zegt dat hij een uitsmijter neemt. Meike vraagt zich af waar hij dat op de kaart gezien heeft? Na wat speurwerk blijkt dat het op onze kaart een hippere naam gekregen heeft, namelijk piperade, maar Marius heeft nog een oude kaart waarop gewoon uitsmijter staat. Bij hem blijkt het ook 50 cent goedkoper te zijn, dan op onze menukaart, dus hij gaat natuurlijk de serveerster daar even mee sarren. Helaas voor hem, ze trapt er niet in, hij zal gewoon de nieuwe prijs moeten afrekenen. 
We lachen er met z'n allen om en genieten even later van de heerlijke broodjes. 

Na de lunch neem ik afscheid van Meike, Annelies, Anny en mijn ouders Leo en Marian, zij gaan weer naar huis.
Samen met Marius, Mark en Monique ga ik het tweede deel van de wandeling lopen. We hebben nog zo'n 10 km voor de boeg, dus we zetten er direct flink de pas in.

Het is even zoeken naar de juiste route en we moeten op sommige plekken ons best doen om de modder te ontwijken. Maar we genieten samen van de omgeving, elkaars gezelschap en de frisse neus die we halen. 

Midden in het bos staat een bordje met stiltegebied. Maar volgens Mark kunnen we gewoon doorpraten, want wij lopen aan de goede kant van het bord. Je moet volgens hem alleen stil zijn als je achter het bord wandelt........

Een eindje verderop komen we in de buurt van Vliegbasis de Peel en is het gedaan met de stilte. Er wordt druk gevlogen, waardoor we elkaar niet meer kunnen verstaan. Hoezo stiltegebied??

We lopen een klaphek door en bevinden ons tussen de Schotse Hooglanders. We passeren ze op korte afstand en weten dat ze niets doen. Toch is Monique er niet helemaal gerust op, dus ze verschuilt zich een beetje achter Marius. Hij wordt door haar in de frontlinie gezet, maar gelukkig komen we allemaal heelhuids weer op de harde weg.

Vanaf hier lopen we via de Peeldijk richting het noorden. De tocht die achter ons ligt was door een afwisselend natuurlandschap, maar vanaf hier lopen we alleen nog maar over asfalt. Aan het einde van de Peeldijk slaan we rechtsaf het fietspad op wat evenwijdig loopt aan de Midden-Peelweg. We wandelen hier langs de voorzijde van de kazerne en net voordat we bij het eindpunt zijn, geeft de route aan dat we nog een stukje door het bos kunnen lopen. Omdat we anders constant langs de grote weg lopen, besluiten we dat lusje nog maar even te maken.  

Achteraf was het niet echt de moeite waard, want al snel komen we weer uit bij het fietspad. Iets verderop ligt het dorpje Vredepeel waar we welkom geheten worden door de Klute-trappers, hier is het eindpunt van vandaag, 

Al had ik op de laatste 10 km geen enkele herinneringen aan vroeger, we hebben met z'n vieren wel weer mooie nieuwe herinneringen gemaakt en dat is ook heel wat waard.

Als ik weer thuis bij de kachel zit, kijk ik met een goed gevoel terug op vandaag. Vanmorgen had ik geen zin in deze dag, maar uiteindelijk hebben we er samen toch weer een mooie invulling aan gegeven. Dank je wel allemaal !

De volgende wandeling staat gepland op zondag 12 februari. Dan loop ik van Vredepeel naar Overloon.