Etappe 4 Mook/ Molenhoek - Beers

Zondag 11 september, de 4de etappe staat vandaag op het programma. De dag start mistig, maar het moet een heerlijke droge en zonnige wandeldag worden. Er lopen vandaag maar liefst 10 mensen met me mee en tussendoor zullen er nog 4 familieleden een stukje mee wandelen. 

Om 8.50 stap ik in de auto, om via Boxmeer en Beers naar Mook te rijden en daar om 9.45 te verzamelen. Leon, Willemien, Jeroen, Monique en ik zijn als eerste aanwezig en niet veel later arriveert Yvonne ook. Stipt 9.45 komt Maurice aanrijden met z'n harem Monique, Marloes, Heidi en Annelies (jaja precies op tijd).
We zijn compleet en kunnen vertrekken.

Voordat we van start gaan maken we onze eerste foto van vandaag (het worden er uiteindelijk wel meer dan 100, maar die zal ik maar niet allemaal plaatsen).

De route gaat richting Katwijk. Zonder verder na te denken lopen we de kortste weg naar de fietsbrug, maar als we er bijna zijn besef ik me dat ik eigenlijk vorige week bedacht had om een stukje via de Mookerheide te lopen. Om niet te vroeg aan te komen bij ons rustpunt, overleg ik met Yvonne om een extra lusje in te bouwen en langs de kerk van Mook te lopen. Dat is meteen een prima plek om mijn eerste kaarsje te branden van vandaag, want er komen niet zoveel kapelletjes. 
De deur zit helaas op slot, dus plaats ik het kaarsje maar voor de deur op de grond.

We wandelen een stukje langs de maas op en al gauw komt de fietsbrug in zicht. We klimmen de trap op en slaan linksaf.

Ik verbaas me over de de afmetingen van de brug, ik had hem niet zo breed en groot verwacht en hoor ook van andere dat ze het wel leuk vinden om hier een keer over heen te wandelen. 

Als we de brug over zijn nemen we de trap weer naar beneden en slaan we linksaf richting Katwijk.

We arriveren bij de kerk en Mariagrot in Katwijk en daar worden we onthaald door pap, mam, tante Joke en ome Tonny. 
Verschillende vrienden/vriendinnen zijn verbaasd dat er hier een grot is. Het lijkt net Lourdes zegt Monique T. Voor haar direct een reden om Lourdes in Frankrijk van het lijstje te schrappen nu we hier ook een grot blijken te hebben. 

Er wordt door de heren direct geïnspecteerd of het wel een echte rots is en ondertussen lopen er verschillende dames naar binnen om een kaarsje op te steken. Toch typisch dat het vooral een vrouwending is om kaarsjes te branden (terwijl ik mijn verslagje type hoor ik de vraag van Linda de Mol bij Miljoenenjacht "hoeveel procent van de Nederlanders brandt er wel eens een kaarsje voor iemand anders?" Het blijkt 53 % te zijn, dus er moeten toch ook wel een paar mannen zijn die dat doen dus ...)

Terwijl wij de kaarsjes branden zet mam het liedje aan wat ze op de begrafenis van opa gezongen hebben "Ons lieve vrouwke". Wel heel speciaal om zo even met de gedachte naar opa Haps te gaan, nu we hier in zijn geboortedorp Katwijk zijn. 

We maken met de aanwezige familieleden van de familie Verbeten nog een foto. Terwijl buiten 5 "Maria's" op ons staan te wachten tot we weer verder kunnen...

p.s. de rots blijkt niet echt te zijn, maar er is wel een stukje natuurlijke steen uit Lourdes.

Na het bezoeken van deze verrassende plek, gaan we op weg richting het oude huis van opa Haps. Hij is daar geboren en heeft er zo'n 19 jaar gewoond. Omdat het van de weg af blijkbaar niet te zien is, gaan we achterlangs via het wandel- en fietspad. Het is een mooi pad door een stukje natuur met grazende runderen om ons heen. 

We lopen nu ergens aan de achterzijde van het huis en er wordt druk gedicussieerd over welk het huis het nu is. Het is lastig te zien vanaf deze kant en Yvonne opent Google Maps om het adres op te zoeken. Maar zelfs daarmee lukt het niet om de juiste plek te vinden. Na een minuut of 10 wordt besloten dat we maar doorlopen en pap, mam, Tonny en Joke straks via de Lange Linden terug lopen naar hun fietsen in Katwijk en dan het huis aan de voorzijde gaan zoeken. 

Tijdens deze zoektocht vermaken de 'Maria's" zichzelf wel even met een leuke fotoshoot. 

We vervolgen onze weg en het rustpunt komt in zicht. 

Als we arriveren bij Evive aan het water, worden we bijna nog geweigerd. Ze hebben een besloten feest over een half uurtje, dus kunnen ons niet gebruiken. Nadat we beloofd hebben dat we echt na 1 drankje weer vertrekken, mogen we toch plaatsnemen op de loungebanken. We ploffen neer en genieten van deze mooie plek aan het water. 

Aangezien we niet te lang mochten blijven zitten, gaan we na zo'n half uur weer op pad. We nemen afscheid van mijn (peet) ouders, want zij lopen terug naar de fietsen en wij gaan naar de Kraaijenbergse plassen in Linden. 

Een beetje slingerend over de weg en de fietspaden komen we uit bij camping 't Loo. Daar lopen we via de parkeerplaatsen langs het water op helemaal naar de punt van het vaste land. In deze hoek kwamen wij vroeger heel vaak met ons gezin om te zwemmen en surfen. In mijn herinnering gingen Herman en Willemien ook heel vaak met ons mee, maar volgens Willemien was dat maar 1 jaar (toen Koen net geboren was). 

In die tijd gingen wij nauwelijks nog op vakantie, maar brachten we onze dagen door aan het water. Strandstoelen, de koelbox en opblaasroeiboot gingen mee en dan lagen we de hele dag aan het water. De surfplank lag in de stalling van een boer dichtbij, zodat we die niet telkens mee hoefde te nemen. 

Leon kon goed surfen. Mij lukte het alleen als de wind de goede kant op stond. Soms dreef ik zo ver af en lukte het me niet meer om terug te surfen, Vanaf de kant werd ik door pap met de verrekijker in de gaten gehouden en als ze zagen dat ik hulp nodig had kwam Leon met de roeiboot naar mij toe en surfde hij terug (en met een beetje geluk kon ik dan met de roeiboot achter de surfplank hangen en zo terug varen). 

2 jaar geleden hebben Leon en ik met de kinderen hier ook nog een middagje doorgebracht. Meike wilde graag leren surfen, dus dat heeft Leon haar en de andere kinderen toen geleerd. Het was leuk om zo ook weer de volgende generatie op dezelfde plek te zien surfen (oftewel 100x keer het zeil uit het water te zien trekken, want het is nog best wel moeilijk). 

Als we weer verder lopen vertelt Yvonne dat ze het altijd zo'n eind fietsen vond naar Linden en besef ik me dat we ook regelmatig met een groepje meiden samen bij de "Kraai" gingen zwemmen toen we nog pubers waren (waaronder ook Yvonne). Ook die herinneringen komen nu boven, dat was ook een leuke tijd!

Het pad volgt het water en we verbazen ons regelmatig met z'n allen dat het ook hier ontzettend mooi is. De zon schijnt tussen de wolken door, het water schittert, de dieren lopen en zwemmen gemoedelijk om ons heen en de natuur is prachtig. Wat is het toch heerlijk zo dicht bij huis en met gezellige mensen om je heen.

Na een tijdje komen we op de doorgaande weg van Linden naar Beers uit. Hier lopen we via de ophaalbrug richting het eindpunt in Beers. We stoppen nog even op de brug en bekijken het vakantiepark wat hier een aantal jaren geleden gebouwd is.  Wat is er hier in al die jaren toch veel veranderd. Het is een ontzettend toeristisch gebied geworden met heel veel mooie plekjes. 

En dan is het einde echt in zicht, de kerk van Beers. Als we daar arriveren maken we nog een selfie met z'n allen en steek ik het 13de kaarsje aan. Helaas is de kerk niet meer toegankelijk, want dat is nu een feestlocatie geworden, maar bij het Jezusbeeld plaats ik in het grind achter een hekwerk mijn laatste kaarsje voor vandaag (het lijkt onderhand wel of ik gelovig ben geworden). 

We sluiten deze mooie en gezellige dag af met een hapje en een drankje op het terras van Het wapen van Beers. Het was weer een een geslaagde dag met een hele mooie route,  fijn gezelschap, bijzondere plekjes onderweg en uiteindelijk toch nog heel veel foto's in dit verslag (sorry daarvoor)

Tot slot heb ik nog een allerlaatste foto......die van het geboortehuis van mij opa uit Haps. Mijn ouders en peetouders hebben het toch nog gevonden en ze hebben zelfs de eigenaar gesproken. Die heeft hen uitgenodigd om nog een keertje langs te komen op de Lange Linden 15. 

Tot de volgende etappe op 2 oktober. 

Liefs,
Silvia